فناوری معماری چیست؟ چگونه فناوری صنعت را تغییر می دهد

با درک اهمیت استفاده از فناوری در عصر دیجیتال، فناوری معماری به ،وان یک زمینه مطالعاتی ظهور کرده است که چگونگی تعامل فناوری و طراحی را بررسی می کند. رشته نسبتا جدید با آناتومی و فیزیولوژی ساختمان ها و تولید و عملکرد آنها. در تقاطع طراحی، مهندسی و علم، فناوری معماری به دنبال خودکارسازی و تقویت فرآیند طراحی برای تسریع ساخت و ساز، مدیریت پشتیب، و اطمینان از عملکرد بالای مصالح، سیستم ها و سازه ها است. دیجیتالی شدن فرآیند معماری به تولید، عملکرد، پایداری محیطی و کارایی اقتصادی مربوط می شود.

فناوری معماری به خودی خود یک رشته گسترده است. در حال حاضر، نوآوری هایی مانند مدل سازی اطلاعات ساختمان (BIM)، طراحی مح،اتی، ساخت رباتیک، تجزیه و تحلیل عملکرد ساختمان و هوش مصنوعی بر این رشته غالب هستند. چندین موضوع تحقیقاتی در حال انجام است و آینده ای را بررسی می کند که در آن فناوری ذاتی فرآیند طراحی است.

استفاده از فناوری برای دستیابی به پیچیدگی در اشکال معماری، بهبود همکاری حرفه ای و استفاده از رویکردهای طراحی مقرون به صرفه از مزایای قابل توجه است. برنامه های کاربردی آینده به طور فزاینده ای نیاز خواهند داشت که حجم زیادی از داده های پیچیده را مدیریت کنند، مدل های طراحی را پیش بینی کنند، سیستم های احیا کننده را در نظر بگیرند و واقعیت افزوده را با دنیای فیزیکی ،یب کنند.

استفان امت با اشاره به آغاز این رشته جدید در کتاب خود می نویسد: «با افزایش تعداد و پیچیدگی فناوری ها، حرفه ساختمان سازی شروع به تکه تکه شدن کرد. فناوری معماری: تحقیق و عمل. Emmitt در مورد رابطه بین طراحی و فناوری توضیح می دهد و آن را به انقلاب صنعتی بازمی گرداند. اختراع مصالح ساختم، مانند فولاد و بتن مسلح و همچنین لوازم مک،کی مانند آسانسور جرقه نفوذ تکنولوژی در معماری قرن بیست و یکم شد.

برخی از دست اندرکاران تاریخ تولد فناوری معماری را به این تاریخ می دانند زمان نظریه های ویترویوس در مورد موضوع طبقه‌بندی او از گونه‌شناسی، سبک‌ها، مصالح و تکنیک‌های ساخت‌وساز تأثیر قابل‌توجهی بر توسعه رشته‌های متعددی از جمله مهندسی عمران، مهندسی سازه، فناوری معماری و سایر روش‌ها داشت.

آجر، سنگ، الوار و فولاد اصلی ترین مصالح ساختم، بودند که تا پایان قرن بیستم مورد استفاده قرار می گرفتند. روش های ساخت و ساز متکی به کار دستی، ابزارهای کمتر پیچیده و مواد به دست آمده در منطقه است. تکنیک‌های ساختم، مدرن بسیار پیچیده‌تر هستند و دیوارها، کف‌ها و سقف‌های یک ساختمان از اجزا و لایه‌های متعدد ساخته شده‌اند. با پیشرفت روش‌شناسی معماری، تغییر به سمت طراحی با فناوری حیاتی است.

فناوری در حال تغییر صنعت معماری است

فناوری در حال تغییر اساسی صنعت AEC است که ما آن را می شناسیم. طراحی مبتنی بر داده‌ها، ساختمان‌ها را قادر می‌سازد تا داده‌های کاربر و زمینه‌ای را برای دستیابی مؤثر به معیارهای عملکرد، پیاده‌سازی کنند. این رویکرد به سازه‌ها اجازه می‌دهد تا به طور مؤثرتری ساخته شوند، تصمیم‌گیری‌ها سریع‌تر گرفته شوند و ،نان راحت‌تر شوند. داده ها ستون فقرات فرآیند طراحی WeWork را تشکیل می دهند. تصمیم‌گیری در مورد مکان‌های ساختمان‌های جدید، نزدیکی به امکانات رفاهی، ترتیب ساخت و ساز و طراحی داخلی بر اساس اطلاعات به دست آمده هدایت می‌شود.

علاوه بر این، معماری سنتی مدل های ،ب و کار، روش های تحویل و سیستم های ارتباطی به سمت برآوردن ا،امات خاص و قابل تحویل منسوخ شده اند. در نتیجه، خدمات معماری در مقیاس پذیری با حفظ کیفیت و ج، زم، پروژه با مشکل مواجه می شوند. فناوری هایی مانند BIM و ابزارهای تجسم به یک روش استاندارد در صنعت تبدیل شده اند. به جای تغییر اساسی در فرآیند طراحی، آنها به تدریج خدمات طراحی فعلی و مدل های تجاری را بهبود بخشیده اند.

در حالی که هزاران مدل ،ب و کار جدید امکان پذیر است، در حال حاضر این صنعت امکان پذیر است توجه به اهمیت در سرمایه گذاری تمرکز بر ارائه ساختمان ها به ،وان محصولات بر اساس تقاضا – مانند Blockable و Wiki،use، ارائه فرآیندهای ساخت و ساز سرتاسر – مانند WeWork و Katerra، و ایجاد بازار دانش برای صنعت AEC – مانند Hypar و BuildX.

فناوری همچنین طراحی را دموکراتیک می کند و آن را برای مخاطبان وسیع تری قابل دسترس می کند. با خودکارسازی و افزایش وظایف سنتی در فرآیند طراحی، هزینه‌های عملیاتی کاهش می‌یابد و به این ترتیب خدمات طراحی مقرون به صرفه‌تر می‌شوند. در آینده، شهروندان ممکن است این قدرت را داشته باشند طراحی و برنامه ریزی شهری را تحت تأثیر قرار می دهد از طریق داده های کاربر، مع، ، مدل از بالا به پایین بسیاری از شهرها بر اساس ساخته شده اند.

فناوری نه تنها صنعت معماری بلکه نقش یک معمار را تغییر می دهد. متخصص، که به طور دیگری به طراحی، طراحی و جزئیات مشغول بودند، بیشتر درگیر عملکرد، تولید و فرآیندهای ساختمان هستند. تکنولوژیست های معماری دارند درک تخصصی که زیربنای طراحی ساختمان ها است، هم به فرآیند و هم به محصول نهایی مربوط می شود. آنها به‌طور یکپارچه تلاش‌ها را بین دنیای طراحی و مهندسی ادغام می‌کنند و از تفکر کل‌نگر دفاع می‌کنند و ایده‌های مفهومی را با اجرای طراحی پیوند می‌دهند.

فناوری نیاز به مهارت های جدیدی دارد که از چندین رشته مانند تجزیه و تحلیل داده ها، کدگذاری و تجسم عبور می کند. نقش معمار گسترده تر می شود و به آنها امکان می دهد به راحتی با صنایع پشتیبان همکاری کنند. داده ها و عملکرد با شهود و خلاقیت در فرآیند طراحی، به دلیل فناوری ها، همزیستی دارند. دیجیتالی شدن با خودکار ، کارهای تکراری و ت،یم کارها به تخصص بسیار تخصصی به بهینه سازی گردش کار سنتی کمک می کند. بنابراین طراحی در هر مرحله از چرخه عمر ساختمان درگیر می شود نه فقط در آغاز.

با افزایش دور دیجیتالی، این صنعت به سمت آینده پیش می رود در جایی که داده‌های عملکرد در هر ساختمان در دسترس است، دانش حرفه‌ای منبع باز و کدگذاری شده است و طراحی بر روی پلتفرم‌های قابل همکاری عمل می‌کند. افرادی که در محیط ساخته شده زندگی می کنند، اقتدار بیشتری در تأثیرگذاری بر طراحی ساختمان خواهند داشت. در نتیجه، طراحان باید فعال‌تر شوند و از نگاه انتقادی استفاده کنند تا اطمینان حاصل کنند که معماری و طراحی به اصول خود صادق هستند. چالش عمده بعدی صنعت معماری تضمین این است که فناوری‌های م،ب ایجاد مکان‌ها و فضاهایی برای منافع عمومی را ممکن می‌سازد.